Sprookjes werden oorspronkelijk verteld en later opgeschreven voor volwassenen, om hen een 'wijze les' te leren. Ik hoop dat de wijze les in mijn sprookje ook geleerd wordt.
"Er was eens een kind met 2 ouders. Ze leefden een lange tijd gelukkig samen totdat de ouders steeds vaker ruzie met elkaar kregen. De woorden (en soms ook spullen) vlogen rond het hoofd van het kind en daarna kon het dagenlang ijzig stil zijn. De eerste keer dat dit gebeurde was het kind helemaal van slag. Ondertussen was het nu al zo vaak voorgekomen dat het kind er wel aan gewend was. Hij had een manier gevonden om de ruzies uit de weg te gaan zodat hij niet steeds hoefde te horen wat zijn ouders elkaar toewensten. Dit duurde zo een tijd voort tot de ouders het kind uiteindelijk vertelden dat zij vanaf nu niet langer samen in één huis zouden wonen. Het kind vond dat eerst heel moeilijk.
Hij voelde boosheid en verdriet en wist tegelijkertijd dat hij er toch niets aan kon veranderen.
(En geloof mij, dat hij tot het uiterste is gegaan om het te veranderen, maar tevergeefs.)
Het kind leefde vanaf die tijd de ene week bij zijn moeder en de andere week bij zijn vader. Hij paste zich aan, aan de regels en manieren van zijn ouders, zoals de meeste kinderen van gescheiden ouders dat doen. Het kind was relatief snel met de nieuwe situatie gewoon, hij moest ook wel. Toch had hij ook wel moeilijke momenten, zoals wanneer hij bij zijn vader thuis met zijn favoriete speelgoed wilde spelen en dat dan niet kon, omdat het bij zijn moeder thuis lag en andersom.
Of wanneer hij bij zijn moeder was en hij zijn vader miste en wanneer hij bij zijn vader was zijn moeder miste. Het moeilijkst van alles was, dat hij deze gevoelens van 'missen' niet met zijn ouders kon delen. Hij zag en voelde dat zijn ouders het moeilijk hadden wanneer hij over de andere ouder sprak. Het kind wilde het zijn ouders niet moeilijk maken en hield zich liever stil dan zijn ouders pijn te doen. Het kind voelde zelf wel de pijn van zich niet gehoord en gezien voelen, een belangrijk deel van hem mocht er tenslotte niet zijn. De zomervakantie was voor het kind de lastigste periode. Hij was dan 3 weken bij zijn moeder en 3 weken bij zijn vader. Hij voelde zich dan vaak eenzaam omdat hij de andere ouder zo miste. Hij mocht dan wel bellen of appen, maar dat was toch anders dan ze echt kunnen zien en knuffelen. Gelukkig deden zijn ouders hun best hem alle aandacht van de wereld te geven, want stiekem voelden zij ook wel dat het kind 'iets' miste. Na 6 weken vakantie werd het ritme weer als vanouds en mocht hij weer naar school, want daar was gelukkig niets aan veranderd."
De meeste sprookjes eindigen met "en ze leefden nog lang en gelukkig". In het geval van een scheiding is dit meestal niet het geval en zijn er eigenlijk alleen maar verliezers. Het kind in mijn sprookje heeft geen naam omdat er duizenden van deze kinderen zijn die dit moeten meemaken.
